Geboorteverhaal Nikki // Rivierenland ziekenhuis Tiel/Gelderland

De gehele reportage is in zwart-wit bewerkt, naar voorkeur van de ouders. Zowel de ouders als de zorgverleners hebben toestemming verleend herkenbaar in beeld te komen.

Het is 23 februari wanneer ik een bericht van Jo-Ann in mijn inbox krijg. Ze is op dat moment 40 weken + 1 dag in verwachting.

In de ochtend had ze mijn post voor geboortefotografie op Instagram voorbij zien komen. De post sprak haar aan omdat ze in de veronderstelling was dat er momenteel, vanwege de huidige lockdown, helemaal geen geboortefotograaf aanwezig zou mogen zijn bij de bevalling. Dus besloot ze dit na te vragen aan de verloskundige. De verloskundige gaf aan dat dit geen probleem was, mits de fotograaf ook een mondkapje zou dragen. Ook in het ziekenhuis was een extra persoon naast de partner op de verloskundeafdeling toegestaan. Ze was erg blij om dit te horen! En heeft mij diezelfde dag nog een berichtje gestuurd.

Ik was erg blij met haar berichtje en wilde ook dolgraag haar geboorteverhaal vastleggen. Wel was het even onzeker of dit zou gaan lukken. Aangezien ik op dat moment in mijn laatste uitwerkweek zat en nog twee dagen zou moeten werken. En Jo-Ann op dat moment al ruim 40 weken zwanger was. We besloten om zaterdagochtend een kennismaking (onder voorbehoud) in te plannen. Ik was erg blij dat het kennismakingsgesprek door kon gaan! Het voelde goed en we hadden gelijk een klik. Vanaf dat moment was ik ook gelijk on call en 24/7 beschikbaar voor haar. De eerste nacht on call voor een bevalling.. dat was spannend! Ook al was ik het oproepbaar staan in de nacht wel gewend van mijn werk als paraveterinair, dit voelde toch heel anders. We hielden continue contact over het verloop van haar zwangerschap.

Maandag was ze alweer 41 weken zwanger, en had ze een controleafspraak bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Waaruit bleek dat ze wat minder vruchtwater had, en dinsdagochtend al ingeleid zou moeten worden indien het kindje voor die tijd nog niet geboren was. Dit was niet het geval dus werd er een ballonnetje geplaatst. Ze mochten weer naar huis om thuis af te wachten wanneer het zou gaan beginnen. De gehele dag is het rustig. Tot ‘s avonds rond 23:45 uur. De eerste weeën zijn duidelijk aanwezig. Daarom besloten ze te bellen en konden ze gelijk terecht in het ziekenhuis. De weeën werden steeds krachtiger.. En om 1:30 uur ging mijn telefoon. Ik sprong mijn bed uit en kleedde mezelf aan, pakte mijn spullen en stapte in de auto. Om 2:30 uur was ik in het ziekenhuis.

Eenmaal op de kamer aangekomen hoorde ik van Freddy dat Jo-Ann op dat moment al 5 cm ontsluiting had. Voorzichtig liep ik de badkamer binnen waar Jo-Ann onder een warme douche zat. Ze had veel weeën en had erg veel pijn. Ook was ze erg misselijk. Ze besloot om toch liever in bed te gaan liggen. Dus werd ze door de begeleidend verloskundige Nikki, en Freddy naar haar bed begeleid en aangesloten op de CTG.

Ze probeerde de pijn nog iets te verlichten d.m.v. het TENS apparaat maar dit had niet het gewenste effect. Daarom besloten ze om toch voor een ruggenprik te gaan. Deze werd uiteindelijk om 4:00 uur door de anesthesist geplaatst. Vanaf dat moment werd het een stuk dragelijker voor Jo-Ann en begon ze gelijk te kletsen, met mij, Freddy, maar ook met de verloskundige en de verpleegkundige. Ze was duidelijk tevreden met haar keuze voor de ruggenprik (of zoals ze het zelf noemde ‘’haar grote vriend’’)

Nu de pijn een stukje dragelijker was kon ze eindelijk een beetje rusten . Ook Freddy was erg moe dus klapte we de slaapbank uit zodat hij hierop kon gaan liggen.

Iedere twee uur kwam de verloskundige de ontsluiting controleren. En het leek een ''soepele'' bevalling te gaan worden. Om 7:30 uur zat ze op 8 cm ontsluiting. Maar de laatste 2 cm lieten op zich wachten. Na een aantal zwaartekracht oefeningen zat ze om 11:30 uur nog op 8 cm. Dus werd de optie om een keizersnede te doen groter.

Het leek er op dat Nikki verkeerd zou liggen en dus niet via de natuurlijk weg geboren zou kunnen worden. Na overleg met de O.K afdeling kon ze vrij snel terecht voor de keizersnede. Hier mocht ik helaas niet bij aanwezig zijn door de huidige coronamaatregelen.. Wat baalde we hiervan zeg! Maar we hadden al het begrip voor deze keuze van het zorgpersoneel. Dus besloot ik even bij mijn ouders te gaan eten en terug te komen zodra Nikki was geboren. Gelukkig heeft de omloop op de O.K. nog een aantal mooie foto's kunnen maken. Deze heb ik nabewerkt in dezelfde stijl als de rest van de beelden. Zodat het toch nog een mooie complete reportage is geworden.

Al na een uur kreeg ik het telefoontje, Nikki was geboren en ze waren alweer terug op de verloskunde afdeling. Gelijk ben ik terug naar het ziekenhuis gereden. Hier heb ik de eerste uurtjes samen vast kunnen leggen. En wat was dit speciaal! Het huid op huid contact, de emotie, het geluk, en de eerste telefoontjes met de trotse familie en vrienden. En terwijl Jo-Ann op bed aan het bijkomen was mocht Freddy Nikki voor het eerst aankleden. Jo-Ann was tijdens de keizersnede erg veel bloed verloren en moest nog minimaal twee dagen langer in het ziekenhuis blijven ter observatie. Jammer genoeg mocht er geen visite op bezoek komen in het ziekenhuis i.v.m. de coronamaatregelen. Ergens was het ook wel prettig aangezien ze nu meer tijd en rust heeft om te herstellen.