Het is donderdagmiddag 1 september. Rustig zit ik te werken met het geluidje van Emily’s slaappopje op de achtergrond. Tot ik onverwacht een telefoontje krijg van de mama voor wie ik oproepbaar stond voor geboortefotografie. Haar inleiding, welke ingepland was voor vrijdagmiddag, kan vanavond al plaatsvinden. Ze klonk een beetje overvallen, maar ook blij. (De inleiding stond ingepland met 38 weken zwangerschap gezien de grootte en het verwachtte gewicht van het kindje)
Die avond had ik eigenlijk nog een reportage voor Stichting Earlybirds op de planning staan. Maar deze had ik voor de zekerheid toch maar even verplaatst. Want wat nou als de bevalling snel zou gaan, en het kindje komende nacht al geboren zou worden. Met deze gedachte ging ik die avond ook slapen. Iedere keer als Emily mij wakker maakte checkte ik ook even snel mijn telefoon. Hmm.. nog niks..
‘s Ochtends vroeg kreeg ik een berichtje dat de ballon is verwijderd, ze 4 cm ontsluiting heeft, en ze over 3 á 4 uur de vliezen willen gaan doorprikken. Ik was nog druk bezig Emily te voeden. Dit maakte ik even af en pakte daarna snel alle spullen en reed richting de oppas. In de auto had ik een super dubbel gevoel. Ergens voelde ik me super enthousiast want, YEEEEY! Weer een geboorte vastleggen! En ergens vond ik het ook super spannend om Emily weg te brengen. Ik was immers nog nooit eerder een dag zonder haar geweest sinds haar geboorte.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen hadden ze besloten dat het nog niet verstandig was om de vliezen al door te prikken gezien het kindje steeds naar boven zwom. Dus besloten ze nog even te wachten en te starten met de weeënopwekkers. Tussen de weeën door kletsten we over van alles en nog wat. Iedere 2 uur kwam de verloskundige toucheren, maar helaas was er maar weinig vordering. De uren streken voorbij.. De weeënopwekkers werden verhoogd en de weeën werden intenser en frequenter. Maar de baarmoedermond was nog niet volledig verstreken en de ontsluiting bleef hetzelfde.
Toen de situatie om 11 uur s ’avonds nog steeds hetzelfde was besloten ze te kiezen voor een epidurale/ruggenprik. Wachten was namelijk het enige wat we nu konden doen. Na goed overleg met de ouders besloot ik even naar huis te gaan om een paar uurtjes te kunnen slapen. We hadden afgesproken dat wanneer er iets zou veranderen ze mij gelijk moeten bellen en ik er dan weer meteen ben.
Om 5.15 uur kreeg ik HET telefoontje. JA! Er waren eindelijk vorderingen, de baarmoedermond was volledig verstreken en de ontsluiting was toegenomen naar 6 cm. Ik besloot snel aan te kleden en richting het ziekenhuis te rijden. Toen ik net in het ziekenhuis aankwam waren ze bezig met toucheren. Ook werd de optie tot een sectio/keizersnede besproken. De mama wilde dit absoluut niet en werd dan ook erg emotioneel toen ze dit hoorde.
Toen het zorgpersoneel de kamer af ging was mama nog erg emotioneel. Haar partner steunde haar en samen besproken ze de opties die ze nog hadden. Uiteindelijk had mama zich er bij neergelegd dat de keuze voor een sectio niet zomaar was en dit wel echt de beste optie is in deze situatie. Mama was klaar met de urenlange bevalling, ze was uitgeput, en wilde dolgraag eindelijk haar zoontje in haar armen kunnen sluiten.
Mama werd omgekleed en klaargemaakt voor de O.K.
Ik mocht helaas niet mee de O.K. op dus besloot ik mijn camera mee te geven aan het zorgpersoneel. Zo konden hun toch nog mooie beelden schieten. Ik mocht wachten op de recovery/uitslaapkamer.
Na een uurtje kwamen ze terug van de O.K. samen met hun prachtige, grootte (!) zoontje. Zowel het kindje als mama maakte het goed. Wel had het kindje een beetje vruchtwater in zijn longen dus kreeg hij een beetje extra zuurstof toegediend, en werd het vruchtwater uit de longen gezogen. Ondertussen maakte ik de mooiste beelden van de eerste momenten samen. Zo mooi! Kreeg er weer een brok van in mijn keel. Ik moest me echt inhouden om niet te gaan staan huilen. Normaliter heb ik hier niet zo veel last van, als alles goed gaat tenminste. Maar nu... waarschijnlijk ook door alle hormonen die door mijn lichaam stroomde, zo kort nog na mijn eigen bevalling.
Na een uur op de recovery mochten ze terug naar de afdeling. En ik ging met hen mee.
Ook hun dochtertje was samen met opa en oma onderweg naar het ziekenhuis zodat ik de eerste kennismaking kon vastleggen. Met een hele grote ballon en een gespannen gezichtje kwam ze de gang doorgelopen richting de kamer van mama en broertje. Voorzichtig keek ze over de rand van het bed of ze baby broertje al kon zien. Papa tilde haar op zijn schoot zodat ze hem goed kon bewonderen. Deze momenten zijn zo waardevol om terug te zien!
Vol met liefde, voldoening, en een bomvolle SD kaart reed ik terug naar huis.
Dank jullie wel! Lieve papa en mama, dat ik bij dit intieme en enorm bijzondere moment in jullie leven aanwezig mocht zijn. Dat ik dit moment voor jullie heb mogen vastleggen en het geboortealbum van jullie zoontje heb mogen verzorgen!
Heel veel liefs van mij !!